Hoe verkoop je een fake virus, Virus Mania 2008

Voorwoord: Etienne de Harven

Het boek Virus Mania van Torsten Engelbrecht en Claus Köhnlein presenteert een tragische boodschap die hopelijk zal bijdragen aan het opnieuw inbrengen van ethische waarden bij het uitvoeren van virusonderzoek, volksgezondheidsbeleid, mediacommunicatie en activiteiten van de farmaceutische bedrijven. Het is duidelijk dat elementaire ethische regels op een groot aantal van deze gebieden gedurende een alarmerend aantal jaren in zeer gevaarlijke mate zijn genegeerd.

Toen de Amerikaanse journaliste Celia Farber moedig in Harper’s Magazine (maart 2006) het artikel ‘Out of control – AIDS and the corruption of medical science‘ publiceerde, probeerden sommige lezers zichzelf waarschijnlijk te verzekeren dat deze ‘corruptie’ een op zichzelf staand geval was. Dit is verre van de waarheid zoals zo goed gedocumenteerd in dit boek van Engelbrecht en Köhnlein. Het is slechts het topje van de ijsberg. Corruptie van onderzoek is een wijdverbreid fenomeen dat momenteel wordt aangetroffen bij veel grote, zogenaamd besmettelijke gezondheidsproblemen, variërend van aids tot hepatitis C, boviene spongiforme encefalopathie (BSE of “gekkekoeienziekte”), SARS, vogelgriep en de huidige vaccinatiepraktijken (humaan papillomavirus of HPV-vaccinatie).

Bij onderzoek naar al deze zes afzonderlijke volksgezondheidsproblemen is het wetenschappelijk onderzoek naar virussen (of prionen in het geval van BSE) op het verkeerde spoor terechtgekomen via in wezen dezelfde systematische route. Deze route omvat altijd een aantal belangrijke stappen: het uitvinden van het risico op een rampzalige epidemie, het beschuldigen van een ongrijpbare ziekteverwekker, het negeren van alternatieve toxische oorzaken, het manipuleren van epidemiologie met niet-verifieerbare cijfers om de valse perceptie van een dreigende catastrofe te maximaliseren en veelbelovende redding met vaccins. Dit garandeert een groot financieel rendement. Maar hoe is dit allemaal mogelijk? Gewoon door te vertrouwen op de krachtigste activator van het menselijke besluitvormingsproces, namelijk ANGST!

We zijn niet getuige van virale epidemieën; we zijn getuige van epidemieën van angst. En zowel de media als de farmaceutische industrie dragen de meeste verantwoordelijkheid voor het versterken van angsten, angsten die overigens gebeuren om altijd fantastisch winstgevende zaken aan te wakkeren. Onderzoekshypothesen die betrekking hebben op deze gebieden van virusonderzoek worden praktisch nooit wetenschappelijk geverifieerd met geschikte controles. In plaats daarvan worden ze tot stand gebracht door ‘consensus’. Dit wordt vervolgens snel omgevormd tot een dogma, dat op efficiënte wijze op quasi-religieuze wijze door de media wordt voortgezet, onder meer door ervoor te zorgen dat onderzoeksfinanciering beperkt blijft tot projecten die het dogma ondersteunen, met uitsluiting van onderzoek naar alternatieve hypothesen. Een belangrijk instrument om afwijkende stemmen buiten het debat te houden, is censuur op verschillende niveaus, van populaire media tot wetenschappelijke publicaties.

We hebben niet veel geleerd van ervaringen uit het verleden. Er zijn nog veel onbeantwoorde vragen over de oorzaken van de Spaanse griepepidemie van 1918 en over de rol van virussen bij post-WWII polio (DDT neurotoxiciteit?). Deze moderne epidemieën hadden onze geest moeten openen voor meer kritische analyses. Pasteur en Koch hadden een solide kennis van infectie opgebouwd die van toepassing is op vele bacteriële, besmettelijke ziekten. Maar dit was voordat de eerste virussen daadwerkelijk werden ontdekt. Het omzetten van de principes van bacteriële infecties op virussen was natuurlijk erg verleidelijk, maar had niet mogen gebeuren zonder evenveel aandacht te hebben besteed aan de talloze risicofactoren in onze giftige omgeving; voor de toxiciteit van veel medicijnen en voor sommige voedingstekorten.

Kankeronderzoek had vergelijkbare problemen. De hypothese dat kanker mogelijk door virussen wordt veroorzaakt, werd geformuleerd in 1903, meer dan een eeuw geleden. Zelfs vandaag is het nooit overtuigend aangetoond. De meeste experimentele laboratoriumonderzoeken door virusjagers zijn gebaseerd op het gebruik van inteelt-muizen, waarbij inteelt een totaal onnatuurlijke genetische achtergrond impliceert. Waren deze muizen geschikte modellen voor de studie van kanker bij de mens? (Bij de mens is nog geen sprake van inteelt!) Het is waar dat deze muizen de isolatie en zuivering van “RNA-tumorvirussen” mogelijk maakten, later omgedoopt tot “retrovirussen” en goed gekenmerkt door elektronenmicroscopie.

Maar worden deze virale deeltjes gewoon geassocieerd met de tumoren van de muis, of zijn ze echt de boosdoener van kwaadaardige transformatie? Zijn deze deeltjes echte exogene infectieuze deeltjes of zijn endogene defecte virussen verborgen in onze chromosomen? De vraag is nog steeds discutabel.

Wat zeker is, is dat virale deeltjes die vergelijkbaar zijn met die welke gemakkelijk worden herkend bij kanker- en muizen met leukemie, nooit zijn gezien of geïsoleerd bij menselijke kankers. Van muizen en mensen … Tegen de tijd dat dit duidelijk werd, had de virale oncologie eind jaren zestig echter een dogmatische, quasi-religieuze status verworven. Als virale deeltjes niet kunnen worden gezien door elektronenmicroscopie bij menselijke kankers, was het probleem met elektronenmicroscopie, niet met het dogma van virale oncologie! Dit was de tijd dat de moleculaire biologie een volledig dominante houding aannam in viraal onderzoek. “Moleculaire markers” voor retrovirussen werden daarom uitgevonden (reverse transcriptase bijvoorbeeld) en kwamen het gemakkelijkst in de plaats van de afwezige virale deeltjes, waardoor hopelijk het centrale dogma van virale oncologie werd gered. Hierdoor kon de virale hypothese nog tot tien jaar, tot eind jaren zeventig, blijven bestaan met de hulp van toenemende gulle steun van financieringsinstanties en farmaceutische bedrijven. Maar tegen 1980 werd het falen van deze onderzoekslijn beschamend duidelijk, en de sluiting van sommige viral-oncologische laboratoria zou onvermijdelijk zijn geweest, behalve dat …

Behalve wat? Onderzoek naar viruskanker zou tot stilstand zijn gekomen, behalve dat in 1981 vijf gevallen van ernstige immuundeficiëntie werden beschreven door een arts uit Los Angeles, allemaal onder homoseksuele mannen die ook allemaal amyl-nitriet aan het snuiven waren, allemaal andere drugs misbruikten, antibiotica misbruikten, en waarschijnlijk leden aan ondervoeding en SOA’s (seksueel overdraagbare aandoeningen). Het zou logisch zijn te veronderstellen dat deze ernstige gevallen van immuundeficiëntie meerdere toxische oorzaken hebben. Dit zou neerkomen op een toename van de levensstijl van deze patiënten …

Helaas was een dergelijke discriminatie politiek volstrekt onaanvaardbaar. Daarom moest er een andere hypothese worden gevonden: deze patiënten leden aan een besmettelijke ziekte veroorzaakt door een nieuw … retrovirus! Wetenschappelijke gegevens ter ondersteuning van deze hypothese ontbraken en, verbazingwekkend genoeg, nog steeds volledig. Dat deed er niet toe, en de onmiddellijke en gepassioneerde interesse van onderzoekers en instellingen van kankervirus brak onmiddellijk uit. Dit was redding voor de virale laboratoria waar aids nu, bijna van de ene dag op de andere, de belangrijkste focus van onderzoek werd. Het genereerde enorme financiële steun van Big Pharma, meer budget voor de CDC (VS RIVM) en NIH (Nationale Instituut voor Gezondheid), en niemand hoefde zich zorgen te maken over de levensstijl van de patiënten die tegelijk de onschuldige slachtoffers werden van dit vreselijke virus, dat al snel als hiv werd bestempeld.

Vijfentwintig jaar later is de HIV / AIDS-hypothese er niet in geslaagd om drie grote doelen te bereiken, ondanks de enorme onderzoeksfinanciering die uitsluitend is gericht op projecten die erop zijn gebaseerd. Er is nooit een aids-remedie gevonden; er zijn nooit verifieerbare epidemiologische voorspellingen gedaan; en geen enkel hiv-vaccin is ooit met succes bereid. In plaats daarvan worden zeer giftige (maar niet genezende) medicijnen de meest onverantwoordelijke gebruikt, met frequente, dodelijke bijwerkingen. Toch is er nog nooit een enkel HIV-deeltje waargenomen door elektronenmicroscopie in het bloed van patiënten met een zogenaamd hoge virale lading! Dus? Alle belangrijke kranten en tijdschriften hebben aantrekkelijke geautomatiseerde, kleurrijke afbeeldingen van hiv getoond die allemaal afkomstig zijn uit laboratorium-celculturen, maar nooit van zelfs maar één aids-patiënt. Ondanks deze verbluffende omissie is het HIV / AIDS-dogma nog steeds stevig verankerd. Tienduizenden onderzoekers en honderden grote farmaceutische bedrijven blijven enorme winsten maken op basis van de HIV-hypothese. En geen enkele aids-patiënt is ooit genezen …

Ja, hiv / aids staat symbool voor de corruptie van virusonderzoek dat opmerkelijk en tragisch is gedocumenteerd in dit boek.

Onderzoeksprogramma’s over hepatitis C, BSE, SARS, vogelgriep en het huidige vaccinatiebeleid ontwikkelden zich allemaal volgens dezelfde logica, namelijk het maximaliseren van financiële winsten. Telkens wanneer we proberen te begrijpen hoe een zeer twijfelachtig therapeutisch beleid wordt aanbevolen op het hoogste niveau van volksgezondheids-autoriteiten (WHO, CDC, RKI enz.), ontdekken we vaak ofwel gênante belangenconflicten of het ontbreken van essentiële controle-experimenten, en altijd de strikte afwijzing van elk open debat met gezaghebbende wetenschappers die afwijkende opvattingen over de pathologische processen presenteren. Manipulaties van statistieken, vervalsingen van klinische onderzoeken, ontwijken van drugstoxiciteits-tests zijn allemaal herhaaldelijk gedocumenteerd. Ze zijn allemaal snel in de doofpot gestopt en tot nu toe heeft niemand de cynische logica van het hedendaagse virusonderzoek kunnen verstoren. De doofpot van de neurotoxiciteit van het kwik-houdende conserveermiddel thimerosal als een zeer waarschijnlijke oorzaak van autisme bij gevaccineerde kinderen bereikte blijkbaar de hoogste niveaus van de Amerikaanse regering … (zie artikel “Deadly Immunity” van Robert F. Kennedy Jr. in hoofdstuk 8 )

Virus Mania is een sociale ziekte van onze hoogontwikkelde samenleving. Om het te genezen, is het overwinnen van angst vereist, waarbij angst het meest dodelijke besmettelijke virus is, dat het meest efficiënt wordt overgedragen door de Media.

Steun ons aub via paypal: phetcharin44@gmail.com